Weekbericht 10/24

Gisteren zijn Nico en ik weer veilig thuisgekomen van een nuttige en interessante reis naar Roemenië. Hoofddoel was de voortgang en de start van het seizoen op de boerderij in Marghita te bespreken met Attila. 

We troffen het met het weer het was er echt voorjaar, en het zaaien en poten was in volle gang. Een mooie periode als je ziet wat er allemaal gebeurt tot de oogstperiode. Al vaker schreef ik dat boeren het in Roemenië moeilijk hebben i.v.m. de lage prijzen die ze krijgen voor hun producten. Een flink aantal dreigen nu “kopje onder” te gaan helaas. 

Attila koopt zijn plantgoed voor een groot deel bij een bedrijf in Hongarije. Een modern en groot bedrijf die onder optimale omstandigheden zaadjes opkweekt tot kleine plantjes. Tijdens de rondleiding die we er kregen vroeg ik o.a. hoe toekomstbestendig deze activiteit is. Het antwoord was simpel – zolang mensen blijven eten gaat dit door -. 

Er kwamen genoeg ideeën over tafel, de toekomst zal uitwijzen wat hier werkelijkheid van gaat worden. 

Hier de link naar foto's.

Meer en meer producten gaan naar hulpverlening projecten. De Roemeense overheid behandelt de zorgsector gewoon slecht. Altijd plannen, controles en onnavolgbare regels maar hun financiële bijdrage blijft uit. We waren erbij dat Attila zijn telefoon ging en de vraag van een kinderthuis binnenkwam. Of hij alstublieft aardappelen en groenten kon geven ze hadden niets meer. Kinderbijslag is eind vorig jaar ook niet of veel te laat uitbetaald. Mensen van het ziekenhuis in Oradea kwamen koek ophalen, dit om iets extra’s te doen met de Int. Vrouwendag. Zomaar even een paar kleine voorbeelden.

Vrijdag waren we in Breaza en Imola had bedacht dat we samen met wijkverpleegsters van Fundatiei Crestine Diakonia, een paar van hun mensen die ze verzorgden, zouden bezoeken. In Reghin in een op zich keurige buurt stonden drie vervallen huisjes die tot een familie behoren. Een aan alcoholverslaafde broer woont in krot 1. Een zuster woont ergens achter in krot 2. In krot 3 woont een moeder met haar vriend. Samen  met haar schizofrene dochter en haar kind. Van de moeder zijn beide onderbenen geamputeerd. Ze kan het bed niet uit, een rolstoel kan er onmogelijk in en uit. Op het randje van het bed slaapt nog een 12-jarig meisje, (de dochter van de schizofrene vrouw).  Ik heb diepe bewondering gekregen voor de wijkverplegers van Diakonia. Hoe dit op te lossen is weet ik niet, de overheid zou moeten ingrijpen, dit zal niet zomaar gebeuren helaas. Zodra er een schep in de grond gaat om de huisjes een beetje bewoonbaar te maken vliegt de familie elkaar in de haren.

Hier de link naar foto's.

Daarna bezochten we in een achterstand wijk een ex landmeter, hij was aan alcohol verslaafd geraakt, een onderbeen is geamputeerd  en hij heeft TBC opgelopen. Zijn kamer is al tien jaar afgesloten van elektriciteit. Verwarming is hout stoken in een open vuur met een pijp naar buiten. Hij kan niet naar beneden er is geen lift en hij woont op de vierde verdieping. Er is een gezamenlijke badkamer voor de hele etage, onbeschrijfelijk vies en goor. Te gek voor woorden natuurlijk. Imola heeft weten te regelen dat hij opgenomen kan worden in een sanatorium voor drie maanden. Ook hier is Diakonia de enige die iets doet.

Daarna nog even naar Band geweest, brood en koek hadden we mee. De kinderen zaten heerlijk te eten net als een aantal oudjes. De bouw van de huisjes door Marin en zijn team brengt er wat vooruitgang. Het blijft natuurlijk ook een broeinest van activiteiten die er niet zouden moeten zijn. Veel van de jongemannen gaan binnenkort weer met de bus naar het buitenland om te werken. 

Hier de link naar foto's.

Viorel stuurde weer zijn weekbericht samen met een verzoek om ook weer een paar huisjes te bouwen in Haranglab.

Hier de link naar foto's.

Henk Muller idem, deze krijg ik deze keer niet zo snel op een rijtje. Op facebook staan gelijksoortige berichten over zijn activiteiten.

Hier de link naar deze pagina.

In Broek op Langedijk is donderdag een trailer geladen voor Breaza. Volgende week gaan we opruimen en komen ook de goederen binnen voor de paaspakketten. Genoeg te doen dus en het is en het blijft nuttig werk. Omzien naar elkaar is heel belangrijk, het maakt niet uit waar je woont.