Kerstpakketten wegbrengen december 2015

mooi landschap lichte sneeuw

Hier de link naar alle foto's.

Maandagochtend 7 december om 03:00 uur reden Johan Haak, Haye Nicolay, Jaap Ligthart en Maarten Koel met de Mercedes trucks 132 en 133 met aanhangwagen weg uit Heerhugowaard. In totaal 230 m3 en meer dan 40 ton hulpgoederen, vooral goed gevulde kerstpakketten. Na een probleemloze rit van 1.330 km naar Hegyeshalom voor een overnachting, ontmoeten waren we allemaal om 20 uur bij het Paprikahotel. Johan had onderweg een vervelende ontdekking gedaan – paspoort vergeten -, balen natuurlijk. Na overleg over een oplossing hebben we contact opgenomen met de “koerierdienst” van
Gerrit Dijkstra en Rob Booden, deze twee konden het probleem oplossen, 24 uur later waren ze in het Paprikahotel met het paspoort van Johan. Haye en Johan hadden dus een dag vertraging.



Jaap en Maarten kwamen dinsdagavond via Satu Mare om 20 uur aan in Bistrita voor een overnachting. Het rijden via de snelweg M3 in Hongarije gaat prima, echter het laatste stuk weg naar de grens is smal en slecht, de grensovergang zelf ging ook niet snel het duurde meer dan 2 uur, dit terwijl het er niet echt druk was. Alle papieren controleren en tijdelijk “verbannen” naar de parking, konden niets vinden maar het duurde lang, geen talenkennis, vervelende lui. Het weer was goed, koud maar droog.

Bezoek aan de markt in Botosani

Na een goede nachtrust kwamen we woensdag om 12:30 u aan bij Cristi en Aline in Botosani, deze keer zonder begeleiding van Cristi in de stad. Direct de politie voor onze auto met de vraag of het bord niet hadden gezien met 3,5 ton asdruk max., Jaap kon uitleggen dat we ter plekke moesten lossen en toen was het akkoord. Na een hartelijke begroeting kregen we direct een lunch aangeboden smaakte heerlijk. Daarna hebben we de plaatselijke markt bezocht die op woensdag extra groot is, ontzettend veel spullen voor een deel uit Rusland vertelde Cristi. Ook de 2e hands winkel bezocht waarvan Cristi met een deel van de opbrengst de kosten van Casa Ioana betaald. In het winkelcentrum nog even een kopje thee gedronken, loopt overigens niet goed volgens Cristi, niet verbazingwekkend in een stad met zoveel werkeloosheid en armoede. Toen de grotere kinderen uit school kwamen en er nog een paar vrijwilligers waren opgetrommeld, hebben we de aanhangwagen gelost. De 475 pakketten zullen goed terecht komen net als de kleding en andere spullen, Cristi en Aline waren blij verrast over de kwaliteit en de inhoud van de pakketten.

Donderdag hebben we trip gemaakt langs een aantal mensen en organisaties die Cristi steunt. Het begon met het uitdelen van melk aan de poort bij Casa Ioana, 22 gezinnen krijgen pakken melk, deze ontvangt Cristi van een Stichting die opgericht is door Mennonieten. Als er meer is krijgen ze meer, ook van de spullen die wij brengen zoals de Verkade koekjes etc. en natuurlijk een pakket met Pasen en Kerst uit Nederland. Er is een wachtlijst, twijfel over wel of niet arm hoeft er niet te zijn het druipt eraf. Daarna gingen we naar de oma met 2 kleinkinderen waarvoor we 2 jaar geleden de wooncontainer hebben gebracht. De kinderen waren naar school en oma niet thuis helaas. De container ziet er goed uit, wel waren er weer vijf honden op het erf. Met de kinderen gaat het goed ze gaan volgend jaar mee naar een vakantiekamp.

We bezochten nog even de Baptistenkerk waar Cristi de secretaris van is, hij krijgt hulp van de andere leden, de kerk is belangrijk voor hem, zijn gezin en de 18 kinderen die in Casa Ioana wonen.

Daarna gingen we naar de 2e container van die we toen gebracht hebben, hier woont de dochter met inmiddels drie kinderen, haar vader en moeder wonen in het kleine huisje. Vrijwel geen inkomen

dit kan echt niet

geen gemakkelijk leven, ook daar was niemand thuis. Het zag er allemaal redelijk netjes uit, een toilet gebouwtje dat een groep uit Oostenrijk voor ze had gemaakt hadden ze  - verkocht -. Cristi gooit dan niet de “handdoek in de ring” maar blijft komen met kleding eten etc.. ik heb respect voor deze instelling. Leven vrijwel zonder geld is voor iedereen moeilijk.

Hier vlakbij wonen 4 gezinnen met 8 kinderen in gezien de omstandigheden redelijke huisjes, kregen ook weer wat spullen, jonge mensen, op vragen van onze kant over hun toekomstplannen kregen verhalen over hun uitzichtloze situatie er is geen werk naar het buitenland gaan konden wegens gebrek aan contacten ook niet. Inkomen per gezin ongeveer 130 Ron (€ 30,) per maand. Een uitkering als werkeloze krijgen ze slechts 1 jaar, daarna alleen nog de kinderbijslag.

Het volgende bezoek was aan een oude vrouw in een werkelijk hopeloze situatie, een slecht huisje vol rook, half blind en doof, zwaar vervuild vies, vies, vies, eten op de kachel gelijk aan varkensvoer. De buren waren het lekkende dak van asbestplaten aan het repareren. Later met Cristi en Aline hier over gesproken, dit moet anders. Cristi gaat proberen haar te laten opnemen in een bejaardenhuis, ze zou dit niet willen, onder deze omstandigheden leven kan niet.

Een aantal jaren geleden kwamen we in contact met een moeder en vijf kleine kinderen die in onmogelijk huisje woonden onder vreselijke omstandigheden. Via Cristi, de burgemeester, de school en de sociaal werkster van het dorp konden we zorgen dat ze betere huisvesting kregen, de kinderen naar school gingen en er elke dag eten op tafel kwam. Het lukte ons ook om dit gezin vooral via Cristi te helpen, hij heeft zich hiermee ontzettend goed werk gedaan. Het ging een tijdlang goed, de moeder verviel echter weer in oude gewoontes, was veel weg op zoek naar nieuwe relaties etc.. Hier was ze zo “succesvol” mee dat ze zonder kinderen is vertrokken naar Timisoara honderden kilometers bij haar kinderen vandaan. Anna het oudste meisje heeft het dorp ook verlaten. De vier jongste kinderen wonen nu een opvanghuis van de staat, vier kamers in een flatgebouw daar ze wonen met nog drie andere kinderen onder begeleiding van vier verzorgers. Ze waren blij ons te zien, zagen er goed uit, praten honderduit en hun schoolrapport zag er goed uit. De sponsoring via Cristi is niet meer nodig wel krijgen ze soms iets extra’s, we vergeten ze niet. Anders dan verwacht gaat het gelukkig toch goed met deze kinderen, mooi dat we toen in actie zijn gekomen voor hen.

We bezochten daarna een boerderij waar ze appels, walnoten en Aronia bessen telen. Vooral het laatste zou aantrekkelijk zijn, het sap is erg gezond en de prijs hiervan goed. Goed dat er ondernemende mensen zijn die iets opzetten om werk en inkomen te genereren.

Volgende stop was een bezoek aan de zigeunergemeenschap waar drie kinderen vandaan komen die in Casa Ioana wonen. De oudste hiervan studeert nu in Oradea, lerares Engels, gaat heel goed. Haar broer Jonuts en zus Anna zijn nogal aan het puberen en wonen nog in Casa Ioana, volgend jaar gaat dit waarschijnlijk veranderen en krijgen ze ergens anders een vervolgopleiding. We ontmoeten daar een oom van deze kinderen, hij verzocht ons te bemiddelen in de ruzie met zijn vrouw die was weggelopen. Helaas konden we hier niets in betekenen, ook hier was alcohol een groot probleem. We bezochten nog drie gezinnen ook arm maar deze mensen teelden wat mais, hadden een paard, konijnen, varkens etc. en hierdoor een klein inkomen. Beter werken en iets proberen dan maar wachten op andere tijden.

Daarna bezochten we de families in de huisjes die na de overstroming van een aantal jaren geleden gebouwd zijn door de overheid. De huisvesting is prima op orde maar ook daar teveel kinderen, te weinig werk en inkomen. Cristi vertelde hen wanneer de pakketten daar gebracht worden. Hij gaat dit kort voor Kerstmis doen met een groep jongelui uit Oostenrijk en leden van zijn kerk. Liever hadden ze direct een pakket gehad maar zo als Cristi het wil doen prima natuurlijk.

Daarna bezochten we de oude kazerne,vlakbij grens met de Oekraïne, waar direct na de overstroming veel mensen werden opgevangen. Deze nood voorziening is nog steeds in gebruik, het ziet er niet zo

De oude kazerne annex grenspost.

armzalig uit als toen, een redelijk dak boven hun hoofd, redelijk schoon en warm (of het begint te wennen?) Ze waren weer druk met manden vlechten, er komt een opkoper, de fruitmandjes en het andere vlechtwerk gaan dan uiteindelijk helemaal naar Boekarest. We konden het niet laten om hun voorraad te kopen, ik heb nu eenmaal een zwak voor mensen die proberen hoe dan ook iets te doen om hun gezin te onderhouden.

Ondertussen was de koppeling van Cristi zijn bus stuk gegaan, het lukte ons toch nog om een boerderij te bezoeken van een Amerikaan ook weer vlakbij de grens met de Oekraïne. De eigenaar was helaas in Amerika, we kregen een interessante rondleiding. Cristi heeft een aantal keren een varken gekregen voor Casa Ioana van deze man.

De bus hebben we direct naar de garage gebracht, er moest een nieuwe drukgroep in en idem koppelingsplaten, na 350.000 kilometers niet ongewoon maar wel weer een financiële tegenvaller.

Donderdagavond heerlijk gegeten bij Cristi en Aline thuis en nog even zitten “nakaarten¨ , De regels voor kindertehuizen zijn weer aangescherpt, nog meer eisen waaraan nauwelijks is te voldoen. Er is volgens deze regelgeving tekort ruimte in Casa Ioana, tekort sanitair, tekort personeel etc. Om meer ruimte te creëren is het de bedoeling het dak van Casa Ioana te verhogen volgend jaar en idem te isoleren. Een kerk uit Oostenrijk heeft hiervoor 10.000 euro gegeven (!), een bevriende architect gaat nu een plan maken.

Het was een kort bezoek maar heel nuttig om de relatie te onderhouden en te verstevigen zonder onze hulp zouden hun mogelijkheden veel kleiner zijn, Cristi en Alini zijn dan ook erg blij en dankbaar voor de hulp die wij hun kunnen bieden. Voor ons natuurlijk mooi om te weten dat onze inspanningen niet voor niets zijn.

Vrijdag om 9:30 uur begonnen we aan de mooie rit naar Breaza, we kwamen op mooie plekken, het weer was goed, een leuke rit van exact 300 kilometers. Om 15:30 uur kwamen we aan in Breaza, een hartelijk welkom viel ons ten deel. Na een kopje koffie met wat lekkers hebben we direct de motorwagen gelost. Ronald Wolthuis kwam langs i.v.m. overleg over nieuw te bouwen huisjes in de zigeunerwijk Apalina bij Reghin. Tijdens een eerder bezoek kwamen we hiermee in aanraking, een hopeloze situatie voor meerdere gezinnen met kleine kinderen. Ronald presenteerde een plan van aanpak en zijn ideeën hierover. We besloten de volgende dag om 9 uur nog een keer samen ter plekke te gaan kijken .

Daarna kwam al snel de maaltijd op tafel, lekker en leuk samen met al de kinderen. In het weekend bleven ze deze keer om te helpen met het pakketten uitdelen in Urmenis de volgende dag. Csaba had net op tijd de lekkende douche beneden gemaakt, vakwerk, ziet er mooi uit en werkt prima. Ook het voormalige winkeltje waar de kinderen nu les krijgen na schooltijd is aangesloten op de houtkachel, werkt prima en het is er lekker warm.

Samen met Jannie hadden we schoenen voor de kinderen gekocht bij Scapino het passen en uitdelen ging prima alleen Tonny had pech een maatje te klein.

Na het eten zitten kletsen o.a. hoe met de kinderen gaat, in het algemeen gaat het heel goed, de schoolresultaten van Catalin gaan wat achteruit. Komt vooral door de thuissituatie, vader en moeder zijn u officieel gescheiden, de vader heeft de voogdij gekregen over Catalin, een slechte keuze, hij drinkt er samen met zijn nieuwe vriendin lustig op los met alle gevolgen van dien. De moeder is er flink op vooruit gegaan met haar nieuwe relatie maar Catalin wil er niet heen in het weekend.

De vader en moeder van Csaba raken ook steeds meer betrokken bij de opvoeding van de kinderen, na school gaan ze eerst daarheen, krijgen een maaltijd, spelen er wat en helpen met de huishouding etc. Daarna haalt Csaba ze op, leuk voor alle partijen. De vader van Csaba heeft een andere dokter voor de problemen met zijn ogen en hoeft niet meer helemaal naar Tirgu Mures hiervoor. De zwager van Csaba was een tijdlang truckchauffeur in Duitsland zes weken werken en 1 week vrij verdienste € 1.700,-  per maand, veel geld maar geen goed leven ook omdat hij alleen Roemeens spreekt. Een busje met 8 chauffeurs zorgt dat er continue chauffeurs zijn bij het transportbedrijf in Duitsland. De zwager is gestopt en werkt nu in Roemenië voor € 400,- per maand, vooral in de transport van mineraalwater uit Borsec.

Dit zie ik onze kleinkinderen nog niet doen.

Zaterdagmorgen 9 uur waren we in Apalina, eerst even mijn ogen uitwrijven, op zeker 15 plekken op de straat waren groepen volwassenen en kinderen bezig met het slachten van varkens. Een soort volksfeest leek het wel, veel foto's van gemaakt, net iets anders dan een karbonade kopen in de supermarkt. Op de plek waar nu de mensen wonen waarvoor we ons gaan inspannen voor betere huisvestiging werden geen varkens geslacht. Om ter plaatse een goed plan te maken lukte niet, het zijn best wel veel mensen die er wonen, we bezochten nog meer huisjes waar van alles aan mankeert met idem de verhalen over geen werk of slecht betaalt werk, etc.. Het ophalen van vuilnis doet de gemeente ook niet, dit terwijl mensen uit de wijk daar werken op sorteerplekken van vuilnis (6 nachtdiensten € 200,- per maand).
In Apalina wonen ook echte criminelen vooral de hoofdman en zijn familie zijn berucht, ook de arme zigeuners zijn bang voor hen i.v.m. afpersing etc.. Ronald ging dezelfde dag ook nog met een groep Amerikanen de plek bezoeken, wellicht kunnen deze mensen ook iets bijdragen. Eind december zijn Ronald en Pauline in Nederland en praten we verder over de aanpak van dit probleem.

Na kopje koffie gingen we met de truck en de bus van Csaba samen naar Elena in Urmenis om pakketten rond ter brengen. Het was weer koud, de kinderen hielpen met het sjouwen naar de huisjes van vooral ook zigeuners. De slacht van de varkens was ook daar in volle gang. Ook weer veel armoede en werkeloosheid ziek en zeer. In de meeste huisjes was het warm de houtkacheltjes stonden volop te branden. Bij een alleenstaande man die in bed lag was het echter koud. Het bleek dat hij net
ontslagen was uit het ziekenhuis, keelkanker en nog een probleem, kon niet eten dronk daarom bier.

in triest om te zien.

Smerig, koud geen eten, geen hulp, op het erf de schuurtjes leeg, geen brandhout, lag op zijn dood te wachten. Elena ging in gesprek met hem zonder veel resultaat, later nog een beetje ruzie maken met de buurvrouw waarom zij niet hielp. Volgens de buurvrouw wilde de man geen hulp en joeg de buren weg. Triest en confronterend om zo iemand aan zijn eind te zien komen.

De ontvangers waren blij met de pakketten en Elena was blij dat we samen het uitdelen in de zigeunerwijk van Urmenis deden. Als ze geen pakket zouden krijgen komen ze naar het gemeentehuis waar ze werkt klagen.

De stiefvader van Denissa het meisje van vanaf het begin bij Csaba en Imola woont (met een noodgedwongen onderbreking) heeft een relatie met een vrouw (niet de moeder van Denissa) met een verstandelijke beperking. Een paar jaar geleden tijdens het wegbrengen van paaspakketten is haar toen net geboren kindje meegenomen door de kinderbescherming. De vrouw kan echt niet voor een kind zorgen en de man is een vreselijke profiteur en flapdrol eerste klas. Denissa rende samen met de andere kinderen naar het huisje om een pakket te brengen, de vader was niet thuis. In het huis heb ik weleens een grotere bende gezien, de vrouw was in gesprek met Elena en Imola, ze was haar identiteitskaart kwijt, in tranen en in verwachting!!. Het drama gaat zich herhalen, de kinderen waren inmiddels gelukkig naar de buren met een pakket.

We kwamen ook de grootvader tegen van Bogdan en Alex van hun moeders kant tegen, de man stelde zich voor aan Bogdan, hij wilde er echter niets van weten, kon niet volgens hem. Elena vertelde dat het wel klopte, pijnlijk moment om mee te maken.

Na deze ronde pakketten uitdelen gingen we nog even naar de flat van Elena we waren inmiddels door en door koud. We kregen koffie en hebben samen wat gegeten. Elena vertelde over haar werk als appelplukker voor een maand in Italië in de buurt van Trento. Het was haar goed bevallen vooral ook om haar hoofd even leeg te maken. We spraken o.a. over de jonge mannen die maar thuis zaten te niksen, groot probleem is dat er in het dorp niet genoeg werk is en mogelijkheden om de reis te maken naar een stad waar wel werk is beperkt zijn. Ze vertelde o.a. van een jonge zigeuner die elke dag om 3:00 uur opstaat om met zijn paard en wagen melk op te halen en naar het verzamelpunt te brengen, verdienste 35 euro per maand. Voorgaande jaren kregen arme mensen een paar keer per jaar met EU subsidie voedselpakketten van de overheid. Dit programma is gestopt, oorzaak fraude en corruptie, de overheid is in overleg over een andere manier van hulp bieden, kan nog wel even duren. Het is de verwachting dat Elena volgend jaar in de containers gaat wonen die we gebracht hebben.

In Breaza stond alweer een maaltijd klaar, gezellig en lekker. Na het eten nog zitten kletsen met een glaasje wijn erbij. Vooral over hoe het begon en hoe het nu is, maar ook over de subsidie
mogelijkheden voor naschoolse opvang bijvoorbeeld. Ook de mogelijkheden van de bouwmaterialen die inmiddels binnenkomen.

Ook de volgende dag hebben we met twee teams pakketten rondgebracht dit keer in Breaza, ook deze keer kwamen we weer veel armoede en eenzaamheid tegen. Een vrouw lag al zes jaar in bed met een beetje verzorging van buren en familie. O.a. zwaar last van de ziekte van parkinson, huilen en ze vertelde dat ze liever een pil kreeg dan een pakket, ga je wel met een rot gevoel de deur uit. Csaba vertelde later dat familie niet graag wil dat hun ouders worden opgenomen in een tehuis als deze mogelijkheid er is. De familie krijgt dan de reputatie dat ze niet voor hun ouders kunnen of willen zorgen (!).

Als afsluiter zijn we met alle kinderen naar de Pizzeria in het dorp geweest vonden ze weer prachtig. Lang wachten maar wel prima pizza’s.

Maandagochtend heb ik samen met Imola de kinderen naar de verschillende scholen gebracht. Jaap en Csaba waren al eerder met de truck naar de boerderij in Marghita gegaan. Om ongeveer 13:00 uur ontmoeten we elkaar weer, als lunch kregen we pizza’s van Attila. Hij was blij dat we nog even tijd voor hem wilden vrijmaken. Samen bezochten we ook nog even de naschoolse opvang in Getz, de kantoorunits staan op hun plek en zullen op korte termijn in gebruik worden genomen. Paul vertelde nog even hoe blij iedereen is met wat we doen voor de gemeenschap daar. De tractor zal als het papierwerk rond is goed werk kunnen doen, de oude geeft steeds vaker problemen. Rond kerstmis zijn er allerlei activiteiten en ook het uitdelen van de 550 pakketten is dan natuurlijk afgerond. Attila zijn vrouw was na haar operatie ook al weer aan het werk in de gaarkeuken van Getz.

Dinsdagochtend om 02:00 u. vertrokken we na een rit van 1.200 kilometer zijn we om 19:00 u gestopt in Wertheim. Woensdagmiddag was deze mooie10 daagse reis afgelopen, op de teller stond 4.750 kilometer meer.

Hier de link naar alle foto's.

Hier de link naar foto's die Imola heeft gemaakt