Hallo Maarten, chauffeurs en allen die zich ingezet hebben
voor de bevolking van Roemenië. Samen
met de foto’s werpen we een terugblik op de maand december van het afgelopen
jaar 2012.
De tassen aktie heeft naar mijn bescheiden mening zijn doel
ten volle bereikt. Wij hebben deze hulp heel geselecteerd uitgedeeld aan hen
die ik samen met mijn medewerkers heb uitgezocht, in de ons omliggende dorpen. Ghioroc, Minis en Paulis zijn voor ons bekend terrein waar
we velen kennen. Toch zijn wij ook hier selectief te werk gegaan, omdat je
je pakketten maar een keer kunt
uitgeven.
De levenstandaard is
door de hogere vaste lasten van de gezinnen weer achteruitgegaan, ook de BTW ligt hier voor alles op 24%, dus ook voor dagelijks voedsel. Dus ze zijn
echt blij met deze hulp.
Door het jaar heen hebben wij in Baratsça, een plaatsje
naast Paulis, zo hier en daar al
geholpen en met deze tassen ook weer veel arme gezinnen in blokwoningen. In het dorpje Milova, 20 km van ons vandaan voorbij Lipova,
kun je als je wilt deur aan deur gaan want dit dorp bestaat voornamelijk uit
zeer arme zigeuner families die in de bosbouw werken, maar ja, als er sneeuw
ligt, is er geen inkomen, dit voor ongeveer 3 maanden. Het zijn en blijven dagloners dan kom je niet
met veel geld thuis, het zijn schrijnende gevallen.
In Neudorf een dorpje achter lipova hebben een paar van mijn
medewerkers gewerkt in de constructie en
hebben daar een aantal zeer arme gezinnen ontdekt die wij zijn gaan helpen, hun
reactie was overweldigend. Een gezinnetje
van 5 personen in een huisje, een voormalig wachtershok van een bedrijf ten tijde van het
Communistisch bewind, niet groter dan 3x3 meter. De vader vertelde trots dat
hij vroeger op school Engels had geleerd en hij alles voor zijn kinderen wil
doen dat zij ook kunnen lezen en vreemde talen leren. Een positieve man ondanks zijn omstandigheden, de
moeite waard om vooruit te helpen.
Voorts denk ik dat de foto’s voor jullie van zelf spreken.
Mijn eind conclusie voor dit jaar is dat
hulp harder nodig is dan ooit maar weloverwogen uitgedeeld zodat er toch nog
zelfinitiatief en de wil om iets te doen aan hun eigen situatie versterkt wordt
en de mensen niet alleen op hulp gaan zitten wachten.
In Paulis kwam ik bij een verlamde man terecht een midden
veertiger, verlamd geraakt ten gevolge van een auto ongeval 5 jaar geleden.
Tijdens het eten rondbrengen van het zomer heb ik hem bijna dagelijks gegroet
als hij buiten zat in zijn rolstoel. Bij hem binnengekomen vertelde hij zijn
verhaal dat hij hoopvol gestemd is dat er een dag zal komen waarop hij weer zal
lopen. In een revalidatiecentrum kon hij vanuit zijn bed op hoogte wel zelf in
zijn rolstoel komen, maar thuis moet zijn vrouw hem van zijn bed een soort camping vouw bed, van 20 cm hoog,
in zijn rolstoel hijsen en ’s avonds weer terug. Zijn grote wens was, ooit zo’n
bed op hoogte te kunnen bemachtigen om zijn vrouw te ontlasten. Zoals je ziet
het meegestuurde bed heeft zijn bestemming bereikt, een geweldig kerstgeschenk
voor de hele familie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten