Verslag van de reis van Jan Greeuw en Gerard Krijgsman

Verslag Roemenië 2013.

Jan Greeuw en Gerard Krijgsman reden in de week van 16 september t/m 21 september 2013 een hulptransport naar Marghita in Roemenië.  Hieronder het verslag opgetekend door Jan Greeuw.

Gereed voor de start.

Het reisdoel Marghita was min of meer toevallig ontstaan omdat de geplande bestemming Alba Julia verviel vanwege een niet direct te verhelpen defect aan de (al half geladen) trailer.

Voor hulpverleenster Jannie  in Marghita was het dus een verrassing, maar wel een welkome want het laatste transport dateerde alweer van juni dit jaar.

Net als vorig jaar vertrokken we op maandag net na middernacht met veel wind en heel veel regen die tot ver in Duitsland aan zou houden. Zeker voor ondergetekende is vertrek op dit tijdstip toch al een forse uitdaging en dit weer deed er nog een schepje bovenop. Maar we zijn met twee en het voordeel van het vroege vertrek neem je de hele week met je mee.
Bij Arnhem wisselen, de Mautkast uit en de grens over Duitsland in en de hele 3 af richting Passau. Ontbijtje in Medenbach bij het ochtendgloren, voor zover daar sprake van was met dit weer.

In de buurt van Neurenberg kregen we bezoek van de BAG (Duitse controle van goederenvervoer over de weg). Het niet betalen van de heilige (en lucratieve) Maut trekt toch altijd weer de aandacht. De BAG-beambte bleek, na bestuderen van onze laadlijst, het niet eens te zijn met onze uitleg van hulptransport en het niet hoeven te betalen van de Maut.

De Maut hoeft alleen niet betaald te worden indien er uitsluitend sprake is van vervoer van hulpmiddelen die hulp bieden in levensbedreigende situaties. Deze stonden weliswaar op de laadlijst, echter naast zaken als speelgoed, meubels en kleding. Niet uitsluitend levensbedreigend dus en dus niet Mautfrei. Ons verweer dat eerdere controles geen problemen opleverden en alles vanuit de stichting wordt afgestemd met de BAG bood geen soelaas. De beambte bleek sowieso geen fan van Roemenië en koos een principiële opstelling. Tot op zekere hoogte, want we kregen geen boete voor het mautvrij rijden van Arnhem tot hier. Maar het kastje moest nu wel meteen aan (hebben we gedaan), ook op de terugweg (hebben we niet gedaan).

Het vervolg verliep vlot met opklarend weer en om half 7 `s avonds kon de tacho op rust in Schwegat, net achter Wenen. Daar nog een defecte koplamp vervangen en toen eten en slapen.

Controle van de BAG

De volgende ochtend om vijf uur weer op pad in een natte wereld op naar de Hongaarse grens. Het protocol voor de tol in Hongarije is gewijzigd en verloopt nu grotendeels digitaal via een zelfbedieningssysteem bij het tankstation naast het Paprika-hotel. Met wat hulp van de pompbediende lukte dat ook weer en voor ruim Eur 86,-- mochten we Hongarije in.

In de autohof van Steiner in Bicske deden we een ontbijtje en met redelijk weer rondden we in no-time Budapest via de net gereed gekomen prachtige nieuwe rondweg en na een klein stukje zuidwaarts over de M3 kon het werk binnendoor beginnen over de grotendeels 2-baans E60 naar grensplaats Artand. In Foldes maakten we een inmiddels traditionele stop voor koffie en sanitair en rond één uur arriveerden we bij de grens met Roemenië. Het passeren van die grens ging verrassend  vlot zodat we, weliswaar met een uur tijdsverschil, op weg konden naar Marghita waar we om 4 uur Roemeense tijd arriveerden en werden verwelkomd door Harmen en later ook door zijn vrouw Jannie en de logé Ineke.

Tijd voor koffie.

Besloten werd om de trailer de volgende morgen te lossen en na een heerlijke maaltijdsoep en een gezellige avond was het goed slapen.

Bedrijf Marghita:

Het akkerbouwbedrijf in Marghita is eigendom van Van den Heerik en omvat ca. 500 hectare akkerbouwgrond waarop de akkerbouwgewassen mais, tarwe en zonnebloemen (voor de pitten) worden geteeld en op kleinere schaal groentegewassen als kool, peen en, in plastic kassen, ook fijnere gewassen als tomaat, komkommer en aubergine. Het bedrijf wordt geleid door Harmen Hulsman. Het bedrijf heeft ca 20 mensen in dienst. Als ‘neventak’ is een depot voor hulpgoederen opgezet van waaruit hulpbehoevenden (mn zigeuners in buurtschap Chetz) worden voorzien van noodzakelijke en minder noodzakelijke goederen om hun leven iets te vergemakkelijken. Deze neventak wordt met veel gedrevenheid geleid door Jannie Hulsman.

Veel hulp bij het lossen van de trailer

Na een goede nacht en dito ontbijt kon woensdagochtend het lossen van de trailer beginnen. Door de hulp van een aantal medewerkers van het akkerbouwbedrijf verliep dit heel vlot en om half 11 kon de klep weer dicht. Voor de rest van de dag was er een strakke planning; na de koffie eerst naar Chetz om koekjes weg te brengen naar de naschoolse opvang en daarna was de middag vol gepland met allerlei mensen die spullen op zouden komen halen. Het nieuws van de binnengekomen trailer had zich snel verspreid!

Gezien de drukte, we voldoende tijd hadden en we ook wel met eigen ogen wilden zien wat de hulpverlening inhoudt, besloten we de woensdag te blijven en donderdagochtend weer huiswaarts te gaan. Gelukkig vonden Harmen en Jannie dit ook een goed plan.

Dus na de koffie eerst naar Chetz waar we pater Paul konden ontmoetten en de naschoolse opvang konden bezichtigen die door de Stichting is gebouwd. Indrukwekkend! Helaas nog geen kinderen, daarvoor waren een week te vroeg. Paul was heel blij met de koekjes, want het helpt enorm om de kinderen naar de naschoolse opvang te krijgen zodat ze voldoende eten en huiswerkhulp ontvangen. Na de koekjes te hebben gelost weer snel terug naar het bedrijf, net op tijd om de eerste klant te helpen met spullen. En daarna de volgende en de volgende zodat we tot na 5 uur druk waren (Jannie nog wat langer) en tot de conclusie kwamen dat zeker de halve trailer nog dezelfde dag al weer uitgedeeld was. Dat is nog eens directe hulpverlening! Gerard en ik zijn eind van de middag ook nog even naar Marghita gereden voor een paar boodschappen (o.a. secondelijm want de bril van Gerard was gebroken). Ook weer een aparte ervaring, met name vanwege de enorme taalbarrière.

Donderdag na het ontbijt en hartelijke dank voor de gastvrijheid de terugreis aangevangen.

Weer bij Oradea zonder problemen de grens over Hongarije in. We (ik) hadden bedacht dat het wel leuk zou zijn om terug over Praag te rijden door Slowakije en Tsjechië en dan via Dresden en Leipzig door Duitsland. Nu dus na Budapest niet rechtdoor naar Wenen, maar bij Gyor naar boven en bij Medvedov de grens over met Slowakije. Daar werden we verrast door het nieuwe tolsysteem, simpel een tolticket kopen is er ook daar niet meer bij! Na wat formulierwerk kregen we voor Eur 50,-- statiegeld een kastje mee voor achter de voorruit. Het kastje was opgeladen met een bedrag van eveneens Eur 50,-- waarvan onderweg telkens werd afgeschreven bij diverse tolpoorten. Het kastje moesten we direct na passeren van de grens met Tsjechië weer inleveren bij een tankstation, tenminste, zo bergrepen wij dat. 

Via Bratislava kwamen we om kwart voor 7 ’s avonds bij de grens met Tsjechië. Daar (heel goedkoop) gegeten en blijven staan voor de nacht.

De volgende ochtend meteen na de grens het eerste de beste tankstation opgezocht zodat we weer verlost zouden zijn van die tolkast van Slowakije. Niet dus. De medewerkers van het station wilden echter niets weten van inname en stuurden ons weer terug naar het grenskantoor van Slowakije. Dat dus maar gedaan want we wilden niet natuurlijk niet bekend worden als dieven van eigendom van de Slowaakse overheid. Na weer wat tijdrovende formaliteiten konden we bij de grens de kast eindelijk kwijt met overigens keurig restitutie van het bedrag van de  tol die we niet hadden gebruikt. Dat dan weer wel.
Terug bij de auto bleek één koplamp op half 11 te hangen. Door het slechte wegdek in Slowakije waren de 2 schroeven eruit gerammeld. Met een tie-rib, een elastiek en duktape werd ook dit probleem verholpen en konden met vertraging (al met al toch 2 uur) alsnog op weg richting Praag en daarna Dresden.

Tussen Praag en Dresden is de snelwegverbinding nog niet volledig. Een traject van ca 20 kilometer voerde ons over een smalle en bochtige 2-baansweg met hellingen tot 12% dwars door een prachtig natuurgebied. Ook weer indrukwekkend.

Eénmaal weer op de snelweg naar Dresden ging het echt weer snel en langs Autobahn 2 heb je de Autohofs voor het uitzoeken. Wij namen die van Reine, nog 6 rijuren van huis.
Zaterdagochtend maakten we die vol en om 11 uur waren weer terug op de thuisbasis in Heerhugowaard.  Jaap (Koning) stond ons al op te wachten want ‘onze’ Actros BS-GJ-69 was al weer gereserveerd voor de week erop voor de uitgestelde rit naar Alba Julia met Jaap en Charrel op de bok.

Het was weer een mooie rit waarvan we erg hebben genoten, vooral ook omdat we tijd hadden om ter plekke de gang van zaken rond de hulpverlening van nabij mee te maken.

Het was voor mij alweer de derde rit (voor Gerard de vierde), maar het blijft toch weer een bijzondere ervaring. Mooi dat we dit kunnen en mogen doen.

Jan Greeuw

September 2013.