Verslag Roemenië 2014
Rijders: Jan Greeuw en Gerard Jan Krijgsman
Bestemming: Botosani
Vertrek: Maandag 8 september 2014
Terug: Maandag 15 september 2014
Km: ca. 4.400.
Rijders: Jan Greeuw en Gerard Jan Krijgsman
Bestemming: Botosani
Vertrek: Maandag 8 september 2014
Terug: Maandag 15 september 2014
Km: ca. 4.400.
“No problem!” riep de Roemeense monteur bij zijn eerste blik onder ‘onze’ Mercedes. Ik hoopte van harte dat hij gelijk had, maar ik twijfelde wel. Ik had zelf al 2 keer onder de auto gelegen om, met de monteur van Van den Heerik aan de andere kant van de lijn, te bezien of we het zelf konden fiksen. Niet dus. En helaas, ook de Roemeen kwam na de tweede inspectie onder de auto vandaan met de worden ‘Big problem’!. Daar waren we al bang voor. Toch niet voor zondag thuis dus.
En het liep allemaal tot dan toe zo voortvarend.
Zondagnacht ervoor op tijd vertrokken en de eerste dag
zonder oponthoud de grens Oostenrijk-Hongarije bereikt onder ideale
weersomstandigheden. De volgende dag net zo met en passant het record grens-Hongarije-Roemenië-passeren
gebroken: 3 minuten. Aan de andere kant stond wel een kilometerslange file,
maar die zou vast weg zijn op onze terugweg, toch?
Op advies van Maarten in Bistrita een hotelletje opgezocht. Overigens werden we bij het eerste hotel botweg geweigerd omdat onze truck teveel plek in zou nemen (paste gemakkelijk), maar bij het iets verderop gelegen Hotel Don werden we heel gastvrij ontvangen.
Woensdagochtend het laatste stukkie van 250 km naar Botosani en wat is de omgeving daar mooi!
En wat is de weg daar goed! Genieten. Christi pikte ons op vanaf de eerste rotonde van Botosani en zo zaten we om half één aan de heerlijke lunch bij het weeshuis in de zon. Een hartelijke kennismaking met het echtpaar, een stel vrienden en natuurlijk de kinderen; het was meteen al indrukwekkend en we voelden ons meteen al thuis.
’s Middags de trailer gelost en dat was nog een heel karwei met 6 volwassenen en ongeveer 15 grotere kinderen die heel erg hun best deden. Een prachtige middag onder een stralende zon.
Rond zessen klaar en we kregen heel veel lof-uitingen naar ons toe voor al die mooie en vooral nuttige spullen die uit de trailer tevoorschijn waren gekomen. Zoiets blijft je altijd bij en zolang je je maar realiseert dat je maar een heel klein onderdeeltje bent van hetgeen Stichting Promotie allemaal voor elkaar brengt (in mijn geval eigenlijk alleen maar een stuur vasthouden) is het ook heel mooi, al die oprechte dankbaarheid.
’s Avonds met Christie mee in de Opel Vivaro om een tweetal hulpbehoevenden in de buurt te bezoeken en een doos koekjes te brengen. Eerst een oma met haar kleinkind die recent was verhuist van haar bouwval (en dat is netjes uitgedrukt!) naar een door de stichting tot woning verbouwde container. Daarna een man met zijn dochtertje in de (of een) achterbuurt van Botosani zonder elektriciteit e.d. die daar met twee kinderen woont in iets minder een bouwval, maar verder toch een plek waar wij het niet lang uit zouden houden. Wat een armoe.
Toen de cultuurschok. Er was geen tijd geweest om eten te koken vanwege het lossen van de trailer en Christie stelde voor om even wat typisch Roemeens fastfood te scoren bij een tentje ergens op een plein bij een supermarkt. We stoven erop af in de typisch Roemeense rijstijl waarmee we eerder in de week al op diverse manieren waren geconfronteerd, maar we waren toch te laat; hij was al aan het opruimen. Enig overblijvende optie was ‘the mol’ ofwel het superdeluxe winkelcentrum midden in de stad. Zodra je de ingang door bent sta je in één klap midden in het modernste van wat Europa te bieden heeft, of het nou het centrum van Milaan is of van Parijs, er is geen verschil, 8 verdiepingen hoog. Helemaal bovenin zijn alle fastfoodketens present en daar konden we nog terecht voor een snelle hap, maar ik was blij dat we weer terug konden naar ‘ons’ weeshuis. Daar kregen we nog een toetje (rijst in melk), even wat kletsen en toen naar bed. De gastenkamer was prima voor elkaar en goed uitgerust en na een prima ontbijt was het om 7 uur donderdagochtend tijd voor de thuisreis. Opnieuw mooi weer en met 12 ton lading minder rijdt het een stuk relaxter. We knoeiden een beetje met de weg in Succueva, maar met wat hulp van voorbijgangers en een beetje geluk raakten we toch weer op de juiste weg naar Bistrita. De Roemeens-Hongaarse grens zouden we die dag met gemak moeten kunnen halen zodat we vervolgens de rit netjes zouden afmaken tot zaterdag ergens in de avond. Alles in de hand.
Onze mooie Actros dacht daar anders over. Om kwart over acht maakte hij met rode vlekken op het dashboard en luide piepsignalen duidelijk dat er z.s.m. gestopt moest worden vanwege koelproblemen. We rekten het nog een kilometertje tot een groot parkeerterrein en toen gauw de motor stil. Onder de motor gekeken bleek dat er iets behoorlijk lekte, maar waar het vandaan kwam, geen idee. Na verdere inspectie bleek het te gaan om de (ijzeren) koelleiding voor de elektrische motorrem en niet even snel te repareren. Via Heerhugowaard en de Mercedes-Centrale werd vervolgens snel een Roemeense monteur opgetrommeld. We stonden op een zgn. TIR-Parking, op zich van alle gemakken voorzien voor de inwendige en uitwendige mens. Alles was nog nieuw, maar alles was ook gesloten en ik vraag me af of het ooit open is geweest. Er was wel bewaking door een ouder mannetje die al snel aankwam en duidelijk maakte dat we hier niet mochten parkeren. Wat uitleg over ons probleem en 5 Euro parkeergeld was afdoende om toch te kunnen blijven staan.
Onze Roemeense monteur ondertussen had slecht nieuws. De leiding moest vervangen worden, maar dat onderdeel was in heel Roemenië niet voorradig en met enig geluk zou het maandag worden voordat de reparatie gedaan was. Dat vond de thuisbasis niet zo’n goed idee en ik eerlijk gezegd ook niet omdat mijn agenda bij de bank voor de week erop al weer vol genoeg stond. De monteur van Van den Heerik drong er bij ons op aan om zijn Roemeense collega op als zijn skills aan te spreken (smeken desnoods) om de buis te repareren. Die had er niet veel trek in. De buis was niet best meer, had al vervangen moeten zijn en het ene gat repareren kan weer een andere veroorzaken verder op de reis naar huis. En dan was het wel zijn reparatie. Compromis werd dat hij de buis eraf zou halen zodat we in het volle zonlicht zouden kunnen beoordelen hoe erg of het was en reparatie wel of niet verantwoord zou kunnen. Daarvoor moest hij (en zijn assistent) wel eerst terug naar de garage om een opvangbak te halen voor de 20 liter koelvloeistof die mee zou komen met het loshalen van de buis.
Het was net na de middag toen de buis er af kwam en om met de worden van keukenkeurder Rob Geus te spreken: “Daar werden we niet vrolijk van”. De buis was er behoorlijk aan toe met meerdere zwakke plekken. Na enig beraad en wat druk onzerzijds ging de monteur toch akkoord met een poging tot reparatie en hij en zijn assistent vertrokken weer naar de garage. Wij hielden rekening met mislukking en Christi stond inmiddels klaar om ons zo nodig weg te halen van deze kale parking.
Maar om half vijf waren ze er weer en met een gerepareerde buis! Hij liet zijn werk zien en ik vond het een huzarenstukje; keurig een nieuw stuk buis tussengelast. Om kwart over vijf zat ie erop, kon de koelvloeistof er weer in, starten en kijken of het houdt. En dat deed ie dus konden we rond half zes onze weg eindelijk vervolgen. We wilden graag weer overnachten in ons hotel in Bistrita, maar dat had wel als consequentie dat we een uur in donker moesten rijden en dat is niet leuk in Roemenië. Volop onverlichte voetgangers, fietsers en paardenkarren langs de weg. Twee paar ogen is geen overbodige luxe op zo’n moment. Niet aan te bevelen en dat wisten we ook wel, maar het moest nu even. Eénmaal in Bistrita was het leed geleden en we konden er nog eten ook.
Op advies van Maarten in Bistrita een hotelletje opgezocht. Overigens werden we bij het eerste hotel botweg geweigerd omdat onze truck teveel plek in zou nemen (paste gemakkelijk), maar bij het iets verderop gelegen Hotel Don werden we heel gastvrij ontvangen.
Woensdagochtend het laatste stukkie van 250 km naar Botosani en wat is de omgeving daar mooi!
En wat is de weg daar goed! Genieten. Christi pikte ons op vanaf de eerste rotonde van Botosani en zo zaten we om half één aan de heerlijke lunch bij het weeshuis in de zon. Een hartelijke kennismaking met het echtpaar, een stel vrienden en natuurlijk de kinderen; het was meteen al indrukwekkend en we voelden ons meteen al thuis.
’s Middags de trailer gelost en dat was nog een heel karwei met 6 volwassenen en ongeveer 15 grotere kinderen die heel erg hun best deden. Een prachtige middag onder een stralende zon.
Rond zessen klaar en we kregen heel veel lof-uitingen naar ons toe voor al die mooie en vooral nuttige spullen die uit de trailer tevoorschijn waren gekomen. Zoiets blijft je altijd bij en zolang je je maar realiseert dat je maar een heel klein onderdeeltje bent van hetgeen Stichting Promotie allemaal voor elkaar brengt (in mijn geval eigenlijk alleen maar een stuur vasthouden) is het ook heel mooi, al die oprechte dankbaarheid.
’s Avonds met Christie mee in de Opel Vivaro om een tweetal hulpbehoevenden in de buurt te bezoeken en een doos koekjes te brengen. Eerst een oma met haar kleinkind die recent was verhuist van haar bouwval (en dat is netjes uitgedrukt!) naar een door de stichting tot woning verbouwde container. Daarna een man met zijn dochtertje in de (of een) achterbuurt van Botosani zonder elektriciteit e.d. die daar met twee kinderen woont in iets minder een bouwval, maar verder toch een plek waar wij het niet lang uit zouden houden. Wat een armoe.
Toen de cultuurschok. Er was geen tijd geweest om eten te koken vanwege het lossen van de trailer en Christie stelde voor om even wat typisch Roemeens fastfood te scoren bij een tentje ergens op een plein bij een supermarkt. We stoven erop af in de typisch Roemeense rijstijl waarmee we eerder in de week al op diverse manieren waren geconfronteerd, maar we waren toch te laat; hij was al aan het opruimen. Enig overblijvende optie was ‘the mol’ ofwel het superdeluxe winkelcentrum midden in de stad. Zodra je de ingang door bent sta je in één klap midden in het modernste van wat Europa te bieden heeft, of het nou het centrum van Milaan is of van Parijs, er is geen verschil, 8 verdiepingen hoog. Helemaal bovenin zijn alle fastfoodketens present en daar konden we nog terecht voor een snelle hap, maar ik was blij dat we weer terug konden naar ‘ons’ weeshuis. Daar kregen we nog een toetje (rijst in melk), even wat kletsen en toen naar bed. De gastenkamer was prima voor elkaar en goed uitgerust en na een prima ontbijt was het om 7 uur donderdagochtend tijd voor de thuisreis. Opnieuw mooi weer en met 12 ton lading minder rijdt het een stuk relaxter. We knoeiden een beetje met de weg in Succueva, maar met wat hulp van voorbijgangers en een beetje geluk raakten we toch weer op de juiste weg naar Bistrita. De Roemeens-Hongaarse grens zouden we die dag met gemak moeten kunnen halen zodat we vervolgens de rit netjes zouden afmaken tot zaterdag ergens in de avond. Alles in de hand.
Onze mooie Actros dacht daar anders over. Om kwart over acht maakte hij met rode vlekken op het dashboard en luide piepsignalen duidelijk dat er z.s.m. gestopt moest worden vanwege koelproblemen. We rekten het nog een kilometertje tot een groot parkeerterrein en toen gauw de motor stil. Onder de motor gekeken bleek dat er iets behoorlijk lekte, maar waar het vandaan kwam, geen idee. Na verdere inspectie bleek het te gaan om de (ijzeren) koelleiding voor de elektrische motorrem en niet even snel te repareren. Via Heerhugowaard en de Mercedes-Centrale werd vervolgens snel een Roemeense monteur opgetrommeld. We stonden op een zgn. TIR-Parking, op zich van alle gemakken voorzien voor de inwendige en uitwendige mens. Alles was nog nieuw, maar alles was ook gesloten en ik vraag me af of het ooit open is geweest. Er was wel bewaking door een ouder mannetje die al snel aankwam en duidelijk maakte dat we hier niet mochten parkeren. Wat uitleg over ons probleem en 5 Euro parkeergeld was afdoende om toch te kunnen blijven staan.
Onze Roemeense monteur ondertussen had slecht nieuws. De leiding moest vervangen worden, maar dat onderdeel was in heel Roemenië niet voorradig en met enig geluk zou het maandag worden voordat de reparatie gedaan was. Dat vond de thuisbasis niet zo’n goed idee en ik eerlijk gezegd ook niet omdat mijn agenda bij de bank voor de week erop al weer vol genoeg stond. De monteur van Van den Heerik drong er bij ons op aan om zijn Roemeense collega op als zijn skills aan te spreken (smeken desnoods) om de buis te repareren. Die had er niet veel trek in. De buis was niet best meer, had al vervangen moeten zijn en het ene gat repareren kan weer een andere veroorzaken verder op de reis naar huis. En dan was het wel zijn reparatie. Compromis werd dat hij de buis eraf zou halen zodat we in het volle zonlicht zouden kunnen beoordelen hoe erg of het was en reparatie wel of niet verantwoord zou kunnen. Daarvoor moest hij (en zijn assistent) wel eerst terug naar de garage om een opvangbak te halen voor de 20 liter koelvloeistof die mee zou komen met het loshalen van de buis.
Het was net na de middag toen de buis er af kwam en om met de worden van keukenkeurder Rob Geus te spreken: “Daar werden we niet vrolijk van”. De buis was er behoorlijk aan toe met meerdere zwakke plekken. Na enig beraad en wat druk onzerzijds ging de monteur toch akkoord met een poging tot reparatie en hij en zijn assistent vertrokken weer naar de garage. Wij hielden rekening met mislukking en Christi stond inmiddels klaar om ons zo nodig weg te halen van deze kale parking.
Maar om half vijf waren ze er weer en met een gerepareerde buis! Hij liet zijn werk zien en ik vond het een huzarenstukje; keurig een nieuw stuk buis tussengelast. Om kwart over vijf zat ie erop, kon de koelvloeistof er weer in, starten en kijken of het houdt. En dat deed ie dus konden we rond half zes onze weg eindelijk vervolgen. We wilden graag weer overnachten in ons hotel in Bistrita, maar dat had wel als consequentie dat we een uur in donker moesten rijden en dat is niet leuk in Roemenië. Volop onverlichte voetgangers, fietsers en paardenkarren langs de weg. Twee paar ogen is geen overbodige luxe op zo’n moment. Niet aan te bevelen en dat wisten we ook wel, maar het moest nu even. Eénmaal in Bistrita was het leed geleden en we konden er nog eten ook.
De volgende dag (vrijdag) weer lekker op pad en pakten we de
vertrouwde routine van een voorspoedige reis weer op en de motor gaf ook geen
krimp meer met dank aan onze Roemeense monteur. Met een beetje geluk zouden we
het misschien toch nog redden zaterdagavond thuis, maar we hadden ons eigenlijk
al ingesteld op maandag. De Hongaarse douaniers besloten definitief dat het
maandag zou worden. Door een onduidelijke stiptheidsactie stond er nog steeds
een lange file bij de grens en vrijwel zonder beweging. Uiteindelijk begonnen
truckers voorin luid te toeteren en zowaar kwam daarna de gang er een beetje in
en waren we met ruim 2 uur vertraging de grens over.
Via Bicske (eten) Schwegat (slapen) Oed (tanken en ontbijt) en Wertheim (slapen + zondagsrust) ruimden we maandagmiddag in Heerhugowaard de cabine weer uit en konden we terugkijken op een mooie reis naar een prachtige bestemming van onze hulpgoederen.
Wij houden er een bijzonder goed gevoel aan over.
Onderstaande foto geeft dat naar ons idee perfect weer.
Via Bicske (eten) Schwegat (slapen) Oed (tanken en ontbijt) en Wertheim (slapen + zondagsrust) ruimden we maandagmiddag in Heerhugowaard de cabine weer uit en konden we terugkijken op een mooie reis naar een prachtige bestemming van onze hulpgoederen.
Wij houden er een bijzonder goed gevoel aan over.
Onderstaande foto geeft dat naar ons idee perfect weer.
Jan Greeuw
Gerard Jan Krijgsman
28 september 2014
Gerard Jan Krijgsman
28 september 2014
Mulţumiri
şi Salutări de la Botosani!
Bedankt en groeten uit
Botosani!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten