Even een kort verslag van de reis die Nico en ik maken naar Roemenië, deze begon op maandag 18 juli met een vliegreis vanaf Eindhoven naar Debrecen. Op het moment dat ik dit schrijf is het zondag 24 juli en zijn we bij Csaba en Imola in Breaza.
Dinsdag 19 juli hebben we goede gesprekken gehad met Attila de manager van de boerderij in Marghita, we verbleven daar in het prachtige gastenverblijf. De boeren in Roemenië hebben het moeilijk, de prijs van dieselolie, kunstmest en de loonkosten stijgen de pan uit. Het aanhoudende warme en droge weer zorgt ervoor dat veel oogsten mislukken. Vooral dankzij het vakmanschap van Attila is in ieder geval de oogst van tarwe en koolzaad wel goed gelukt. De tarwe zelfs heel goed 1.025 ton een nieuw record. De overige gewassen is afwachten. Groenten en aardappelen lukt redelijk dankzij het irrigatiesysteem met water uit het meer. Zonder deze mogelijkheid is groenteteelt onmogelijk.
We hebben er weer een goede tijd gehad. Woensdag 20 juli zijn we met Csaba naar Breaza gegaan en hebben daar heerlijk gegeten en er een gezellige avond van gemaakt.
Donderdag 21 juli gingen Nico en ik met de Dacia naar Botosani waar we gastvrij ontvangen werden door Cristi en Aline en de 20 kinderen die in Casa Ioana verblijven. De door brand getroffen nieuwbouw is waterdicht gemaakt en van binnen zoveel mogelijk schoongemaakt. In de loop van volgende week komt degene die het meeste werk aan het gebouw heeft gedaan beoordelen welke verdere stappen nodig zijn. Het ziet er naar uit dat in ieder geval de plafonds eruit moeten en de isolatie van het dak opnieuw moeten worden gedaan. Ontzettend jammer allemaal, het geeft Cristi weer een hoop zorgen extra. Gelukkig kan hij rekenen op de support van de mensen om hem heen. Uit verschillende bronnen komt er gelukkig financiële hulp om de kosten van de schade te betalen.
Cristi is sinds het uitbreken van de oorlog een belangrijk schakel geworden is de hulpverlening aan vluchtelingen. Om hier met eigen ogen iets van te zien konden we een opvangcentrum in Suceava bezoeken of een opvangcentrum in de Oekraine zelf. We besloten om de volgende dag naar de Tsjernivtsi te gaan. In deze stad wonen ongeveer 2.000 vluchtelingen in noodopvang plekken uit het gebied waar de oorlog en bombardementen plaatsvinden. Via Cristi is stichting Promotie een belangrijke toeleverancier geworden van de gaarkeuken waar deze mensen voor hun maaltijd van afhankelijk zijn.
Vrijdag 22 juli vertrokken we dus met een volgeladen bus met etenswaren naar Tsjernivtsi. Nabij de Roemeense stad Siret gingen we de grens over, het was er niet heel erg druk het duurde in totaal twee uur om de Oekraine in te komen. We zagen veel vrachtwagens die in rij stonden met commerciële goederen, ook trucks met hulpgoederen, veel tankauto’s en trucks om graan te vervoeren. Vlak voor ons stonden drie busjes met hulpgoederen uit Duitsland.
Bij een tankstation aan de rand van de stad stond Igor op ons te wachten. Hij is de pastor van de plaatselijke Pinkstergemeente en contactpersoon van Cristi. Eigenlijk had hij ander verplichtingen maar hij wilde graag ons ontmoeten. Ondertussen keken wij onze ogen uit inTsjernivtsi. Het is een stad met meer dan 200.000 inwoners en het is er een drukte van belang. Het is een mooie stad met veel historische gebouwen maar ook lelijke flatgebouwen. Bij aankomst bij de plek waar een tent staat waarin een gaarkeuken is gemaakt. De poort ging direct open om onze bus met hulpgoederen te kunnen lossen in de nabijgelegen opslag.
We kregen een warm welkom, er steeg zelfs een applaus op uit de lange rij wachtende voor een maaltijd uit de gaarkeuken. Na veel handenschudden en begroetingen door allerlei mensen en hulpverleners konden we gaan helpen met het uitdelen. De meeste indruk maakte op mij de oudere vrouwen die daar in de rij stonden met allerlei ouderdomskwalen. Sommige barsten in tranen uit onder het uiten van allerlei dankbetuigingen voor de hulp die wij aan deze mensen kunnen geven. Het is gewoon zielig dat deze mensen zijn weggerukt uit hun normale familie omstandigheden en nu bijna duizend kilometer verder leven onder deze omstandigheden.
Bijzonder dat we de twee dozen met hulpgoederen voor deze mensen gemaakt door een twaalfjarig meisje zelf konden uitdelen, de ontvangers waren er heel blij mee.
Na dit onvergetelijke event accepteerden we de uitnodiging van Igor om samen in een restaurant te gaan lunchen en te spreken over zijn ervaring. Gedreven door zijn drang om ons te bedanken konden we genieten van een heerlijke lunch. Ondertussen vertelde hij verhalen over de plaatsen in het oorlogsgebied waar o.a. via zijn broer hulpgoederen heengaan, dit met ondersteuning van foto’s en filmpjes. Alles met elkaar een ervaring om niet snel te vergeten.
Samen met Cristi bezochten we nog even het historische centrum van de stad en dronken iets op een terras. Uit niets kon je daar opmaken dat het land in oorlog is met Rusland.
Op de terugreis hebben we even opgenomen hoe lang de rij wachtende trucks was die Roemenië in moesten, 21 kilometer ongeveer 800 trucks. Volgens onze schatting duurt het voor hen twee dagen voor ze de grens over zijn. Dat EU hier niets aan doet is voor ons onbegrijpelijk.
Aline en Cristi trakteerde ons nog op een heerlijke maaltijd en hadden natuurlijk veel te vertellen.
Zaterdag 23 juli namen we afscheid. We waren het er over eens dat dit een nuttig bezoek was geweest. Ook Cristi was blij dat we elkaar zo konden spreken en dat hij ons deelgenoot kon maken waar hij mee bezig is. Persoonlijk heb ik er heel veel respect voor en met mij vele anderen verwacht ik.
De reis naar Breaza verliep goed wel wat warm maar het landschap blijft mooi en de tijd vliegt voorbij. De avond hebben we op het terras doorgebracht in de tuin bij Csaba en Imola.
Vandaag doen we het rustig aan morgen bezoeken we nog een aantal mensen en dinsdag vliegen we weer naar huis.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten